1°. Vraagstuk. Het schip op den wind gezwaaid liggende, op eene plaats, waar geen stroom gaat, onder zeil te gaan.

Oplossing. Men moet het schip zoo doen vallen, dat die zijde, waar het anker is, daar men voor ligt, de loefzijde wordt; want daar het schip afdrijft, komt het anker en touw vrij van het schip als ook de boei, waardoor het eene gemakkelijk voor windt, en de andere met weinig moeite ingehaald wordt; daar integendeel, als het anker aan lij was, men hetzelve niet dan met moeite kan voorwinden, endaar bij gevaar loopt van het koper van den bodem des schips, als ook het schip zelve te beschadigen. Verondersteld dus, dat men voor het bakboords anker ligt; dus over stuurboord onder zeil wil gaan, zoo windt men het anker tot dat het touw staagswijze staat; dan maakt men de zeilen los, haalt de marszeils schoten voor, en hijscht de marszeils, brast de voorzeilen, bakboord aan, dat is te zeggen, met de bakboords nok achteruit, en de achterzeilen stuurboord aan, legt het roer aan stuurboord, en windt het anker op, zoodra het anker uit den grond komt, zal het schip over stuurboord vallen, om dat de voorzeilen in de derde positie [p 69] over stuurboord doen werken, en de achterzeilen in de tweede positie; ook daar het schip deinst, en het roer aan stuurboord ligt, het schip over stuurboord vallen, tot dat de achterzeilen scheppen.

Het schip vaart krijgende, haalt men de bezaan uit, waar door het schip op zijn roer weder oploeven zal, tot dat de achterzeilen levendig komen, en de voorzeilen tegen het schip weder doen afvallen, zoo als in het bijdraaijen reeds gezegd is. Men blijft aldus bijgedraaid liggen, tot dat het anker voor is, dat is te zeggen, dat de ankersteek voor de kluis komt; als dan kat en vischt men het anker. Het anker bezorgd zijnde, houdt men af, zoo als in het bijdraaijen geleerd is, maakkt zeil, en stuurt zijnen koers.

Transcribed by Lars Bruzelius

Sjöhistoriska Samfundet | The Maritime History Virtual Archives | Seamanship | Search.

Copyright © 1998 Lars Bruzelius.